lunes, 26 de septiembre de 2011

Conferencia no Colexio Público R. Eduardo Pondal, de Darbo, o 10 de Octubro

CONFERENCIA DO PROFESOR XAVIER CASTRO

Conferencia no Colexio Público R. Eduardo Pondal, de Darbo, o 10 de Octubro.

A conferencia do profesor Xavier Castro –Historiador natural de Cangas e residente actualmente en Meiro (Bueu)- resumirá o esencial do seu libro:
Historia da vida cotiá en Galicia (Séculos XIX-XX) (NigraTrea, 2007) (Premio de Investigación Ferro Couselo).


Trátase de completar a historia en maiúsculas de Galicia coa historia en minúsculas de todos os galeg@s. Expónse a vida cotiá de toda a xente, a distinguida e a corrente; quer os que polo día comían pan branco e pola noite durmían en leitos de la, quer os que tiñan que conformarse con alimentarse con pan de broa e deitarse en colchóns de follato.

A presente obra constitúe un achegamento de síntese á historia da vida cotiá na Galicia contemporánea, dende unha perspectiva de conxunto. O libro plantéxase como unha obra de investigación histórica, que emprega fontes inéditas combinándoas coa bibliografía dispoñible. Existen varias historias de Galicia na época contemporánea, pero ningunha dos galegos, das xentes de diferente condición social; dos que comían ben e durmían en colchóns de la, e os que levaban unha existencia precaria téndose que deitar amoreados en xergóns de follato: os homes, mulleres e nenos, labregos, fidalgos e habitantes das cidades que protagonizaron a historia deste país. Considérase, xa que logo, neste libro o xeito no que se desenvolvía a vida cotiá da xente corrente, o amor e a familia, a alimentación, a vivenda, a indumentaria, a hixiene, o traballo e máis o lecer, e asemade o mundo da escola.
É este unha obra de grata lectura por estar escrita nunha linguaxe asequible e non academicista, e polo profuso emprego que se fai nela de textos literarios, etnográficos e testemuños orais, que contribúen a darlle amenidade ó tempo que axudan a recrear a o imaxinario colectivo e a atmósfera social na que se desenvolveu a esistencia de varias xeracións de galegos de a pé. Xente corrente que en moitos casos soamente tiveron tumbas esquecidas con nomes xa borrosos nas súas campas, ás que non sempre lles ofrendaron moitas flores, pero que foron importantes, xa que co seu esforzo construíron este país, que foi endeita de todos.

Festa da Vendima. Conferencia de Xavier Castro en San Miguel de Tabagón

Festa da Vendima. Conferencia de Xavier Castro en San Miguel de Tabagón

XOVES DIA 29 SETEMBRO 20:30 H
•XORNADA DA VENDIMA CON DEGUSTACION DE VIÑO Xavier Castro Profesor historiador de la USC VENRES DIA 30 SETEMBRO 20.30 h CATA DE VIÑOS CON MARIDAXE Presentada por Mercedes Gonzalez PRESIDENTA DE SUMILLERES DE GALICIA 7 Viños Brancos e 7 Viños Tintos MARIDAXE CON PEIXE ESPADA, GRELOS , PEIXE DO RIO MIÑO E HORTA DO ROSAL Prezo 25 euros SABADO DIA 1 OUTUBRO 23:OO H BAILE DE SAN MIGUEL TRIO SENSACION DOMINGO DIA 2 OUTUBRO


FESTA DA VENDIMA A ANTIGA USANZA

Na comarca do Ribeiro, no primeiro tercio do século XX –segundo a evocación de Otero Pedrayo en ‘A Lagarada’-, sentíase “polo aire o balbordo fas vendimas que enchen o val”. Percibíase unha gran animación, como revelan estes versos de Eladio Rodríguez: "Arde en bulla o Ribeiro; / ferven os eidos todos á cachón / n'un rebumbiar trunfante i-algueireiro; / énchese o val enteiro / de alegre animación”. Reinaba, en efecto, unha ilusionada inquedanza e unha inconfundible atmosfera de ledicia envolvía os campos pintados coa verde dozura dos viñedos. O farmacéutico Buenaventura Castellet, no seu tratado de Enología española, salientaba, deste xeito: "(...) la animación y alegria generales que se manifiestan en los distritos vitivinícolas cuando la recolección de las uvas". Acadaban primacía na vendima os sentimentos expansivos, de ledicia e xúbilo; os aturuxos, as súas manifestacións máis impetuosas, desatábanse ás veces: “Estoupan os viñedos / en risas e aturuxos á montós, / porque os vindimadores andan ledos, / pensando nos enredos / das súas diversiós”. En Barbantes, ó rematar a recollida da uva, botaban os vendimadores un aturuxo atronador que se escoitaba na parroquia veciña; berro no que se entreveraban a ledicia coa runfadela que producía o feito de ter dado cabo a laboura... antes que os outros, pois convén precisar que se adoitaba entablar competencia coa aldea veciña ou a parroquia próxima: tratábase de ver quen remataba máis axiña a tarefa e lograba poñer a salvo o seu mosto.
A realización de cantos e danzas era algo inherente á cultura laboral tradicional. Emilia Pardo Bazán constataba que: «al júbilo de los vendimiadores respondía como un eco el de los huéspedes, venidos para la ocasión a la casa señorial”. Eran sobre todo os mozos quen se amosaban solitamente máis xubilosos, como o testemuñan uns versos de Eladio Rodríguez: “Pol-as viñas adiante, / soltos en barralleira libertá, / corren formando xolda baduante / os cantos da troulante / e baril mocedá”. Outra cousa non se podía admitir. Otero Pedrayo mostra nunha das súas obras como o coro das vendimadoras laiábase diante do “señor amo” da escasa xovialidade dos mozos; dicíanlle que os bacelos renderan ben, “Mais pra outro ano, se Dios quer, tennos que mandar mozos máis algareiros. O que é ten us fillos máis tristes có cantar do abade nos responsorios”. As rapazas cantaban e pedían que os mozos cantaran con elas. Pero convén facer unha salvidade en relación co canto feminino nas vendimas, pois non todo era espontaneidade. Hai que lembrar que nalgúns casos os patróns facían cantar ás xornaleiras mentres vendimaban para que non puidesen comer demasiadas uvas.
A ledicia era moita, pero o rigor no desenvolvemento da vendima non era infortunadamente tanto. ‘El Avia’, semanario de Ribadavia, sinalaba en 1887 que a vendimas facíanse defectuosamente, por mor da “estúpida avaricia”. Constataba a despreocupación por facela ben para conseguir un viño do calidade, e censuraba que por veces se aproveitaran os acios aínda verdes e apodrecidos.