Convén examinar un feito social importante no noso país: as festas gastronómicas populares. A través da historia de Galicia viñéronse celebrando romarías e feiras que estaban revestidas dun carácter de celebración gastronómica. Nelas, as familias levaban viño e empanadas ou ben asaban un cabrito que os seus integrantes repartían sobre un mantel estendido sobre a herba á sombra dun carballo. Era tamén moi habitual que os feirantes e romeus tras efectuar os seus tratos, ou formular os seus rezos e peticións, tomasen viño en rústicas tabernas improvisadas ou estables, e desen conta de racións de carne ao caldeiro, bacallau con patacas ou polbo á feira, mentres escoitaban o son dunha gaita. A media tarde, ou á noitiña, tomaban algunha copa de resolio acompañado de rosquillas ou melindres.
As festas gastronómicas consisten na exaltación dun produto ou prato gastronómico. Gozan de gran aceptación e a súa celebración constitúe un verdadeiro acontecemento social. Estas festas gastronómicas populares xorden na década dos sesenta, coa superación dos problemas alimentarios do país, o incremento paulatino do nivel de vida e os cambios sociais e políticos que albiscaban o renacer da identidade colectiva galega tras do franquismo. Conforme ía quedando atrás o mundo rural e mariñeiro tradicional, este pasaba a idealizarse no terreo gastronómico. É o nacemento do "enxebre", unha palabra de gran éxito popular, que tivo a súa expresión preferente no campo da gastronomía e o produto que lle serve de base.
(Publicado no xornal Galicia Hoxe, 02/07/2010)
No hay comentarios:
Publicar un comentario