HISTORIA DO CAFÉ (IX) EMBRIAGUEZ E SEXISMO

Camus, Sartre e Beauvoir formaron un trío lendario. Houbo, en efecto, unha longa serie de encontros entre os tres nos que se foi forxando unha gran amizade, que fixo pensar a moitos fóra de Francia que era un grupo inseparable e que constituían unha mesma escola . En realidade, Camus nunca se sentiu completamente cómodo e confiado con eles, como tamén lle sucedía coa pléiade de escritores da factoría Gallimard e, en termos xerais, co conxunto da sociedade literaria da época repartida en diferentes capelas. O escritor alxeriano nunca formou parte da ‘familia sartriana’ (así se denominaba á corte que rodeaba ao idolatrado Sartre, pois este, aínda que é certo que mantiña unha relación estreita coa súa nai, nunca quixo casar e formar unha familia, por estrito espírito antiburgués). Polo demais, Camús rexeitou sempre que se lle endosara a vitola de “existencialista”, nin lle facía graza que se lle citase constantemente en segundo lugar, no binomio Sartre-Camus, considerándoselle como o segundo membro da escola. Todo iso non foi óbice para que ambos os dous colaboraron xuntos nalgúns proxectos culturais e asistisen a veladas e festas que tiveron lugar en 1944. Agora ben, as diferenzas de temperamento e as discrepancias políticas non tardaron en minar a relación provocando un afastamento recíproco. Acabaron por suspender os seus faladoiros nos cafés e a comida semanal que mantiñan nos restaurantes do Barrio Latino e algunhas veces tamén do ‘quartier du Montparnasse’.
Camus achegou a Gallimard un novo tipo de literatura caracterizada polo compromiso moral, que suscitaba a mofa dos estetas de toda laia, e en especial dos que se agrupaban na NRF, segundo apunta Lottman . Tanto o influente Paulhan -cuxa temida mordacidad non deixaba monicreque con cabeza-, como Parain ou Groethuysen sentían pouco aprecio polos seus escritos. Nun ambiente así, era natural que Camus non se sentiese nin comprendido nin a gusto .
Tras da liberación de París, “Nous buvions dur à l’époque”, recoñecía Beauvoir . En efecto, bebían forte. Primeiramente porque había alcohol. Pero ademais, porque tiñan a necesidade de esquecer un mundo que contrariaba as súas paixóns.
Unha muller que se embriagaba sentía vergonza, como confesa a mesma Simone de Beauvoir nas súas memorias. Un home, en cambio, en análoga circunstancia era máis autoindulxente e non sentía de igual modo o reproche social. Débese isto a que na sociedade patriarcal existían diferentes patróns de xénero para xulgar a embriaguez feminina e a masculina. Mencionemos un caso. Beauvoir foi invitada a participar nunha velada celebrada na sede da editorial Gallimard cos membros do xurado que viñan de conceder o segunda vez o premio da Pléiade, na primavera de 1946. Tras da comida, os numerosos invitados se espallaron polo xardín libando abondosas copas de champán, xenebra e whisky. Simone, sentada na herba, discutía con Queneau sobre “a fin da historia”, que era entón un tema recurrente de conversa. Os intelectuais de Saint-Germain-des-Prés descubriran a realidade da historia e do seu peso, e discutían acerca de cal era o seu senso . A disputa foíse caldeando conforme os vapores do alcohol lles embriagaban agradablemente o cerebro. Queneau lle propuso unha última copa a Simone, pero esta coñecía os seus límites e refugou a proposición. Mais o outro teimou en que tomara só unha copa de champaña. Ela acabou accedendo, e bebeuna dun grolo. Decontado tivo que deitarse nun divan coa cabeza ardente e o estómago revolto. Chegou a perder a conciencia. Resultou que o seu amigo lle puxera xenebra na copa. Xa era tarde, os invitados partían e soamente permanecía Sartre e a familia Gallimard. E ela sentíase avergonzada namentras que Jeanne, unha das integrantes do clan Gallimard, facía o posible por reconfortala. Tivérona que levar nun coche ata o seu hotel .
(Artigo publicado en Galicia Hoxe, 08/04/2011. Versión ampliada)