lunes, 2 de noviembre de 2009

Galicia e a Dieta Atlántica (V)

A dieta atlántica está sendo estudada e promocionada por recoñecidos expertos en nutrición, como: Aniceto Charro, Rafael Tojo Sierra, Gregorio Varela (e o seu fillo Varela Mosquera), Olga Moreiras Tuni e Rosaura Leis Trabazo.
Nin que dicir ten que a alimentación dun país foise determinando historicamente ao traveso do tempo, a teor dos alimentos que produce ou recolle, o que depende en boa parte das características xeográficas e climatolóxicas imperantes, pero tamén da morfoloxía do chan, etc. Porén, tamén teñen exercido unha notable influencia os aspectos culturais: e, por así dicir, os relacionados co imaxinario popular: as filias e fobias, preferencias e gustos. Hai que ter en conta que no xeito en que unha comunidade humana encara / aborda a cuestión da súa mantenza inflúe tanto o espirito como o bandullo. Cómese, en definitiva, coa ialma.
Trátase de estudar a realidade da dieta tradicional e presente de Galicia, avaliar cales son os seus aspectos positivos e por suposto tamén os obxectables. Polo demais, importa tamén moderar á inxesta de algúns ingredentes dos que se abusa. E non se pode esquecer tampouco a conveniencia de indicar orientacións pertinentes: salvagardar o bo, se cadra actualizando algúns aspectos, e rexeitar sen contemplacións os hábitos nocivos. Xa que logo, importa tanto coñecer a alimentación tradicional como poñela ao día, a teor dos criterios dunha dieta saudable. Polo tanto hai que peneirar, seleccionar: convén, por exemplo, diminuir o consumo das graxas animais e dos azucres.
A dieta tradicional de Galicia era abondosa en peixe, tanto fresco como seco e salgado (sardiña e bacallau), e polo tanto rica en omega-3. Fomos os galegos grandes comedores de verduras, aínda que non moi entusiastas do produto -todo hai que dicilo-, pero era o que había, e cando fixo a súa aparición a bromatoloxía como ciencia enterámonos de que isto resultou ser un hábito saúdable, e que, en parte grazas a el, andábamos todos moi ben de vitamina, minerais e fibra. De todos os xeitos, a maioría da xente só cataba un abano de verduras moi limitado, por máis que fora intensivo o compango de cada unha delas.
Fomos tamén moi dados os galegos ao recurso da cocción, como o testemuña o pote típico do país, que é máis saudable que a fritura. En efecto, case todos os pratos enxebres son cocidos: polbo á feira, lacón con grelos, carne ao caldeiro, o cocido, a caldeirada de peixe e, ao cabo, o marisco. Pero tamén se utilizaba tradicionalmente o aceite de oliva, aínda que o había que mercar na maior parte de Galicia: o aceite en cru era usual para condimentar unha verdura con patacas, ou un bacallau con coliflor, por citarmos dos exemplos senlleiros. E dende fai uns cincocentos anos, en que arribou ás nosas costas o pementón de América, tivemos xa todos os ingredentes para elaborar o prebe nacional galego: a allada, que tanta regalía trouxo as nosas mesas. E isto non empeceu que, cando se introduciu o aceite de xirasol hai algunhas décadas, os galegos non demoramos moito en incorporalo tamén a nosa dieta.
(Publicado en Galicia Hoxe, 30/10/2009)

No hay comentarios:

Publicar un comentario