martes, 1 de septiembre de 2009

Maltratamento da Muller: -Pégolle porque me sabe ben o caldo

Manuel María Puga y Parga (Picadillo) traza en ‘Pote aldeano’, (1911) un certo "retrato da vida aleana", seguramente inspirado no coñecemento directo que tiña do mundo rural da zona coruñesa na que se ubicaba o pazo familiar de Anzobe. Guiábao a pretensión de ofrecer un testemuño realista dos costumes populares e nomeadamente dos vencellados coa gastronomía. Sinalaba Picadillo que no mundo rural era bastante habitual que os cans estiveran soltos. Deste xeito, cando alguén se achegaba a eira dun Farruco de Pardiñas calqueira procuraba levar un caxato na man co que intimidar e tornar o can –polo común de palleiro- que ladraba a quen se achegaba e mesmo trataba de “timarse cariñosamente con nuestras pantorrillas”.
Eran moitos os labregos que criaban galiñas e tamén coellos. As cociñas adoitaban ser amplas e estar afumadas, de maneira que ao entrar nelas había que afrontar “las iras de un humo denso, que pugna por salir por los resquicios de un tejado mal unido”.
O habitual era entón dexergar un considerable feixe de leña ardendo na lareira –e un gato ao seu carón- para quentar a auga dun pote de grandes proporción, provisto de tapadeira, que estaba pendurado dunha cadea de grosos elos. Nel axitábanse o unto e as fabas. Á súa beira, unha muller –unha Maripepa, dicía Picadillo- atendía o lume e mentres depenaba patacas e logo cortábaas en toros grosos para botalas na compaña dunha presada grande de sal. O abondoso condimento era indispensable para lle dar sabor o caldo, pois soamente os aristocráticos levaban un oso de porco, unhas longaínzas, un anaco de xamón ou de tenreira. Cando o caldo fervía e as patacas comezaban a abrandar chegaba o intre de botarlle a verdura; daquela, a muller lavaba, escollía e cortaba coas mans as verzas ou grelos.
Cando os alimentos eran escasos existía un litixio relativo ao seu reparto que afectaba tamén ao ámbito familiar. En xeral, as mulleres estaban discriminadas neste reparto. E se algunha tentaba de compensalo furtivamente podía expoñerse a represalias. É esta unha lectura que pode facerse do seguinte texto de Picadillo, quen despois de mencionar os anacos de carne que hipoteticamente podería levar un bo caldo, sinalaba que: “Si Maripepa fuese poeedora de tales viandas acaso las hiciese cocer, acaso se las comiese después de cocidas en la soledad de la estancia, tal vez le sucediese lo que á la mujer de un famoso “Chosco de Lazín”, muerta hacer años, para bien de los suyos. Tenía el tal Chosco la nada rara costumbre de obsequiar á su consorte con unas suculentas palizas, y, cuando le preguntaban las causas (de) por qué la maltrataba de aquella manera, solía contestar:
-Señor, pégolle porque me sabe ben o caldo.
Sentada esta premisa deducid las consecuencias. Al Chosco le sabe bien el caldo; el Chosco no concibe que el caldo sepa bien si en su preparación no entran buenas cosas; las cosas buenas no aparecen por ninguna parte; en la confeción del caldo no interviene nadie más que la señora del Chosco. ‘Ergo’ la señora del Chosco se ha comido las cosas buenas. ‘Ergo’ la paliza del Chosco tiene una completa justificación dentro de las leyes naturales”.
(Publicado en Galicia Hoxe, 28/08/2009)

No hay comentarios:

Publicar un comentario